Het veranderd enkel van vorm

Ongeveer een maand geleden schreef ik een gedicht wat ik voordroeg op het afscheidsfestival van het cafe De Kok en de Tuinman in Rotterdam Noord. Nu, ruim twee weken sinds ik onverwacht en veel sneller dan ik had gedacht afscheid moest nemen, kijk ik terug op het gedicht. Of eigenlijk, ik ben pas net aan afscheid nemen begonnen, of nog niet eens, want het besef dat iemand er niet meer is kan soms lang duren om in te dalen. Tegelijkertijd ben ik er in tekst al een langere poos mee bezig. Ik vraag me af of er zoiets als pré-rouw bestaat. Een voorbereiding. Ik vermoed van wel.

Het gedicht is ergens zo omvattend denk ik, refereert ook nog aan wat komen gaat. Ik heb overigens besloten om ook een (dicht)bundel te maken voor mijn afstuderen. Een bundel, wellicht niet zo conventioneel, misschien meer een boek. Ik houd me aan de vrijheid in vorm, in complexiteit of juist simpliciteit, maar: er komt een boek. Hierbij heb ik het gezegd, als het ware een schriftelijk contract, iets om mijn wisselvallige brein aan te houden.

Afijn: het gedicht zonder titel volgt onder deze foto.

Close up van het laatste doek, een triptych die Jet heeft gemaakt, waarvan ik het omzomen nog af moet maken.

iemand zegt
het bestaat niet
 
iemand zegt
dat het bestaat en dat het wankelt
 
iemand zegt
er zijn zoveel manieren en alles mag, ‘t kan zijn wat je wilt 
 
iemand zegt
het is iets wat je deelt, tis niet zo groot eigenlijk, misschien niet eens zo speciaal 
want tis van ons allen, we doen het allemaal
 
iemand zegt
soms, wanneer het gebeurt, dan zal je niet eens weten dat het zover is
 
iemand zegt
dat het niet de tijd is, maar de duur
dat wat leeft en wringt in duur zit
dus je begint te zoeken naar dat wat duurt
en alles duurt
zelfs al
denk je dat het
stopt
 
iemand zegt
het is opnieuw de kinderogen in jezelf herkennen
 
iemand zegt
het veranderd enkel van vorm
 
iemand zegt
sta je nog wel eens stil
 
iemand zegt
het is een fel, scherp licht
soms iets te fel
 
iemand zegt
je moet het vieren
 
iemand zegt
nee je moet rennen 
eraan voorbij
en door en door en door
en opnieuw en opnieuw en opnieuw
 
iemand zegt
en sporen nalaten, overal! niets uitwissen!
 
iemand zegt
maar alle beelden zullen ooit verdwijnen
 
iemand zegt
het zit ‘m in het laatste, in alle laatste keren
 
iemand zegt,
het is zoals je soms een kamer uitloopt
je loopt je stapt over de drempel
misschien niet eens moedwillig
maar de sleutel is in je hand al 
stevig vast
daarbuiten slaat de kou je hard 

op een kier begin je te trekken
langzaam dicht achter je
weet dat het leeg is
dat in de klik een nieuw slot valt
dat weet je, want dat is 
wat het soms is
afsluiten zonder dat je zelf
zonder dat het slot
zonder dat
 
(daarbuiten sta je naast de mensen die het binnen 
gekend hebben zoals het ooit was
en de mensen die het nooit echt zullen weten)