Het originele vergrootglas is het kleine gaatje tussen je handen. Ik sta buiten, mijn rugzak hangend op mijn schouders, stevig balancerend op mijn zadel, mijn plooifiets nog even roestig en krakkemikkig. Ik vorm van mijn vuist een cocon en tuur door het lichtpuntje wat overblijft. Alles lijkt haarscherp, temidden van mijn brein wat tolt. Ik zie je niet. Op onze ramen smeerde we vaseline zoals we dat op onze lenzen deden.